( از ۱۲۹۷ه.ش. )
ریحان پس از یک دوره همکاری با مطبوعات در مشهد و تهران و عضویت در تشکل‌های ادبی و فرهنگی، روزنامه‌نگار شد و به عنوان مدیر و سردبیر، «گل زرد» را انتشار داد.
يحيي ريحان ابتدا نشريه گل زرد را منتشر كرد كه اين نشريه طي دو مرحله منتشر شد. مرحله اول آن 27 شعبان 1336 ق در «مطبعه طهران» چاپ شد و دو سال به طول انجاميد. پس از انتشار شماره دوازدهم از طرف هيئت معظم دولت توقيف گرديد. اين توقيف به كلي غيرمترقب و خارج از انتظار گروه روزنامه بوده است.
پس از هفده روز كه اين روزنامه از توقيف آزاد مي‌شود، دست به تنقيد خود مي‌زند. در اين باره نوشته يحيي سميعيان، سرپرست و نويسنده اين روزنامه را در اين مجموعه مي‌خوانيم: «چه تنقيد از ضروريات اوليه مطبوعات مهمه بوده و هر قدر دامنه مقام و اعتبار جريده وسيع باشد به همان ميزان دامنه تنقيد در خور توسعه و بسط مي‌باشد. در ممالك متمدنه كه دامنه ادبيات و معارف بيشتر از كشور ما توسعه يافته است اگر يكي از مطبوعات در ابتداي نشر به تنقيد نويسندگان مواجهه ننمايد، در راه تكامل خود موفقيت حاصل ننموده و از اين رو پيوسته محقر و سرافكنده خواهد بود.»
سمیعیان درباره علت توقيف مجدد گل زرد مي‌نويسد: در سال 1299 شمسي مرحوم وثوق‌الدوله رئيس‌الوزرا قراردادي با دولت انگليس منعقد ساخت به موجب قرارداد مزبور ماليه و قشون ايران تحت كنترل دولت انگليس قرار گرفت و متخصص مالي انگليس موسوم به آرميتاژ اسميت از لندن به ايران آمد و در وزارت ماليه ايران مشمول مطالعه قوانين مالي و ارقام خرج و دخل گرديد و گزارش‌هايي به وزير ماليه وقت تقديم داشت. مردم ايران با قرارداد مزبور شديداً مخالف بودند و بر اين عقيده بودند كه اجراي قرارداد، ايران را جزو مستملكات انگلستان درخواهد آورد. روزنامه گل زرد نيز به متابعت از افكار عمومي جزو مخالفين سرسخت قرار گرفت در حالي كه روزنامه‌هاي مهم طرفدار قرارداد بودند.
در ادامه نيز مي‌نويسد كه بعد از رفع توقيف، و بعد از نشر آخرين شماره گل زرد، يحيي سميعيان روزنامه را تعطيل و در صدد برآمد روزنامه‌اي كه داراي جنبه سياسي باشد منتشر كند. در اين رابطه تقاضاي صدور امتياز روزنامه را تقديم وزارت فرهنگ نمود و اين موقع مقارن بود با كودتاي 1299.
( ۱۳۳۹ه.ق. )
يحيي سميعيان روزنامه «گل زرد» را تعطيل و در صدد برآمد روزنامه‌اي كه داراي جنبه سياسي باشد منتشر كند. در اين رابطه تقاضاي صدور امتياز روزنامه را تقديم وزارت فرهنگ نمود و اين موقع مقارن بود با كودتاي 1299.
هفته‌نامه ملي- ادبي- اجتماعي «نوروز» انتشار يافت. در شماره دوم تمام صفحه اول و پاره‌اي از صفحه دوم را مقاله «غارتگران مفتخر» (سيروس- داريوش- شاه عباس- نادرشاه) در بردارد مقاله مشهوري كه سبب توقيف نوروز و حبس ريحان شد. حبس او طي شش شبانه روز در دارالمجانين سپري شد. ریحان شرح این گرفتاری را به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌عنوان «یک شب در دارالمجانین» در مجلهٔ نوبهار و نیز در خاطرات خود آورده است. وی پس از این واقعه به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌مدت بیست و پنج سال در خارج از ایران زندگی کرد.
