وی رهبر روحانی شیعیان بحرین بود و رهبری ناآرامی های دهه 90 را نیز به عهده داشت. الجمری در سال 1992 در رأس ائتلافی از اسلامگرایان، چپگرایان و لیبرال ها به تنظیم دادخواستی مبنی بر بازگشایی مجدد مجمع ملی پرداخت، در سال 1994 این کار را تکرار کرد و حدود 25 هزار نفر در بحرین این دادخواست را امضا کردند. در آوریل 1995 وی به مدت دو هفته تحت بازداشت خانگی قرار گرفت و سپس به زندان منتقل شد. در 25 سپتامبر 1995 همراه با دیگر معترضان آزاد شد با این شرط که به آرام کردن فضا بپردازد و حکومت نیز امکان بازگشایی مجدد مجمع را بررسی کند. در ژانویه 1996 در پی شکست مذاکرات، او مجدداً بازداشت شد. در ژوئیه 1997 به 10 سال زندان و پرداخت 7/5 میلیون دینار محکوم شد. وی روز بعد از زندان آزاد شد و تا 23 ژانویه 2001 تحت بازداشت خانگی قرار گرفت. در کمتر از یک ماه وی از مردم خواست تا از اصلاحات انجام شده توسط پادشاه حمد بن عیسی حمایت کنند، گرچه در 14 فوریه 2002 نارضایتی خود را از قانون اساسی مصوب اعلام کرد. وی در سال های پایانی عمر به بیماری فراموشی مبتلا شد.
